بیماران ملزم به درآوردن لباس خود و پوشیدن لباس بیمارستانی

عمل پزشکی معاصر شامل یک رویکرد شخص محور است لباس بیمارستانی گان که کرامت و حریم خصوصی سنگ بنای مراقبت از بیمار است.

با این حال، زمانی که بیماران ملزم به درآوردن لباس های خود و پوشیدن لباس های بیمارستانی برای اقدامات و درمان های پزشکی هستند، این اصول به طور بالقوه به چالش کشیده می شوند.

تأثیر پوشیدن لباس یکبار مصرف بیمارستانی اصفهان در تحقیقات روان‌شناختی معاصر کمتر مورد توجه قرار گرفته است، علیرغم مطالعاتی که گزارش می‌دهند.

لباس پوشیدن نوعی ابراز وجود است در حالی که لباس می تواند پوشنده را توانمند کند، همچنین می تواند باعث ناراحتی روانی، احساس ناتوانی و کاهش عزت نفس شود.

فراتر از عنصر محافظ آشکار لباس بیمارستانی یکبار مصرف، به عنوان یک ارتباط دهنده فرهنگی در زندگی روزمره با بیان موقعیت اجتماعی، جنسیت، شغل، مذهب، شخصیت و فردیت که در ساخت هویت اجتماعی مشارکت دارد، عمل می کند.

با وجود این، مطالعات کمی تأثیر لباس بیمارستانی را بر سلامت روانی و بهزیستی در نظر گرفته است از میان معدود مطالعاتی که وجود دارد.

یکی در 5 بیمارستان آموزشی در کانادا انجام شده است که از پزشکان خواسته شده است تا در نظر بگیرند که آیا در صورت درخواست، با پوشیدن لباس های پایین تنه بیمار موافقت می کنند یا خیر.

آنها دریافتند که از 127 بیمار شرکت‌کننده در این مطالعه، تنها 14 نفر از لباس‌های پایین‌تنه استفاده می‌کردند، علی‌رغم این واقعیت که 57 بیمار واجد شرایط این کار بودند.

یک مطالعه تئوری پایه کوچک بر اساس شواهد مصاحبه فردی از لباس بیمارستانی سفید مستقر در سوئد (ادواردسون، 2009) نشان داد که در حالی که لباس های بیمارستانی ممکن است برای برخی نشان دهنده مراقبت باشد.

اما عمدتاً مشخص شده است که شخصیت زدایی، انگ زنی و بی روحی می کند مطالعه کیفی Topo و Iltanen-Tähkävuori که لباس بیمارستان را از دیدگاه بیمار و مراقب در نظر گرفت.

هم در بیمارستان و هم در محیط های مسکونی، نشان داد که با قرار گرفتن در نقش بیمار، وضعیت پایین و فقدان کنترل و حریم خصوصی مراقبین نیز گزارش می دهند